“Las travesuras de la jamón cariñosa”

Lo traje conmigo. Atraída por su rubio,
¿o por su mudez? ¿su estatura elevada?
en la cochera lo aplasté contra el suelo.
Lo tenía decidido. Le iba a hacer el amor.

Ruborizado, me dejó que le arranque la ropa,
con las diez uñas, y con los dientes.
Asustado no sabía cómo buscarme,
y menos qué hacer si me encontraba.

Entre sus muslos morenos una columna enorme
brillaba como la luz de un faro,
y él, conmovido, esperaba con ojos de llanto
que le eche una mano, que lo haga entrar en el Paraíso.

Y así lo hice,
pero la caña todavía estaba blanda
y él no supo hacer nada mejor que recostarse sobre mí.
Y así se acabó, acostados uno contra al otro.

Yo, temblando, caliente; él, para todo flojo,
esperando para mí placer,
para él un premio,
en vano.

 

 

Ronda capriccioso

«τις εσωτερικά όμορφες γυναίκες να τις γυρίσουμε το μέσω έξω»

1.
είναι ευλογία να είσαι άσχημη,
αλλαγή τρόπου ζωής πράγματι,
δεν νοιάζεσαι για μακιγιάζ σικάτο,
για υποδήματα με τακούνια στιλέτο,
για χάρη σου κανείς δεν σκοπεύει
να πέσει στο Δούναβη κλαίγοντας,
παρότι το στήθος δεν είναι το φόρτε σου,
μπορεί το μυαλό σου να περισσεύει,
κι επιστρέφοντας στο σπίτι το βράδυ μπορεί
να επιθυμήσεις το κορμί ενός άντρα,
να μην είναι πολύ τριχωτό,
σίγουρα όμως τελείως μυώδες,
για τον οποίον – ό, τι κι αν λένε –
τα ψυχικά τα κάλλη μόνο μετράνε. 

2.
μετά από την τρίτη απόπειρα
αυτοκτονίας που είχε γίνει εξαιτίας της,
πλάνταζε στο κλάμα πεσμένη στο
τραπέζι (τις πρώτες δύο τις υπέμεινε
με το κεφάλι ψηλά).

«δεν φταίω σε τίποτα!»
τα μάτια της ήταν πρησμένα,
η μύτη  κόκκινη, με τριχοειδή αγγεία
που διευρύνονταν σαν μαβιά μονοπάτια.
«γιατί να είμαι όμορφη;» 
(στο τμήμα επειγόντων του 
νοσοκομείου Κόρανι οι νοσοκόμοι τη χαιρετούσαν σαν παλιά γνώριμη).
«θα χαρακώσω το πρόσωπό μου
μη μ’ αγαπήσει κανείς ποτέ πια!»

μετά από την έβδομη απόπειρα αυτοκτονίας που είχε γίνει εξαιτίας της,
άρχισα να μετανιώνω που της είχα αρπάξει από το χέρι το ξυράφι.

 

3.
οι πανάσχημες πηδάνε φίνα,
γιατί τρέμουν όλες το ίδιο:
μην είναι η τελευταία φορά
που το κάτω κεφάλι μου τις ακουμπά.

οι πανάσχημες είναι ευγνώμονες,
σου παίρνουν τσιμπούκες αδάγκωτες
κι αν μου πληγώνουν την αισθητική
πίνω μπύρα μια ή μια και μισή.

οι πανάσχημες είναι ταπεινές
πλένοντας κυρίως βράκες χεσμένες
και πλαδαρός γεροξούρης να ήμουν
οι πανάσχημες ποτέ δεν μ’ εγκαταλείπουν.

4.
είσαι όμορφη είπαν, ψέματα λες άχρηστε
σκέφτηκα της μάνας σου

είσαι όμορφη λένε και σκέπτομαι
να μην πιστεύεις ποτέ άντρα
όταν έχει στήσιμο

είσαι όμορφη θα λένε και θα χαμογελώ ευτυχής με δυο-τρία δόντια που θα μου  ’χουν μείνει

5.
αν Εσείς το προϊόν μας δυο φορές
ημερησίως, τότε οι πατσές Σας δεν θα
ξεχειλίζουν σαν  αλλεπάλληλα
λουκάνικα πάνω από το μπλουτζίν Σας

αν Εσείς το προϊόν μας δυο φορές
ημερησίως, τότε τα δάκρυά σας δεν θα
χαράξουν αυλάκια στα δυο μάγουλά σας
σαν το ποτάμι στην όχθη του, ολέ!

αν Εσείς το προϊόν μας δυο φορές
ημερησίως, μόνο εδώ, μόνο τώρα, με
τόσα μονάχα, τότε ο χρόνος δεν θα
περάσει ποτέ από πάνω σας.

6.
παρδαλό γκλάσο, το πρόσωπο λυώνει ως
το κόκαλο, μήτε το όμορφο, μήτε το
άσχημο ικανοποιεί η διαβολική όρεξη
του θανάτου, μόνο το κόκαλο, μόνον ο
σκελετός, αυτά σώζονται, με μάτια
σκαμμένα παρατηρεί παλιές φωτογραφίες.

rozlúčkový rap

nečuduj sa, zlatko, že píšem naposledy
ja nebudem nikdy tá druhá žena,
tá zlodejka mužov, tá lupička otcov,
mladšia milenka, zle utajená,

ktorú opustené manželky preklínajú, keď
po večeroch osamelo kúpu deti,
ktorá vkĺzne do vankúšov manželskej postele,
a pre ňu sa nedá včera, dnes ani inokedy…

budem radšej kamión, ktorý zrazí čas,
čo sa bez teba šuchtá cez cestu tak pomaly,
ja ani nezastanem, len zaplatím clo,
a keď príde hranica, len pridám plyn.

v tajnosti si budem čítať listy,
nebude nič, čo si neodnesiem,
že mi budeš chýbať, nepopieram, láska,
ale sú veci, ktoré už človek predsa nesmie.

a teraz nech som požehnaná či nemilá,
oddnes sa mi mailová adresa zmenila.

 

Balada o detských mužoch

Ako muža môžeš ľúbiť
granda, chlapa, pána tvorstva,
nakoniec aj tak nie je únik,
z núteného mamičkovstva
s hlavou v sukni ti chce kľačať,
zo žíl mlieko vypije ti
a kňučí ako slepé mača –
muži sú len malé deti.

Ako hrad z piesku, buduje si
bicepsy či kariéru,
ale žiadaj drobnosť, to ho desí
ľaká a vyvádza z miery.
Nebude partner ani geroj,
v žiadnej bitke nebude ti
osobným strážcom, to sa neboj,
muži sú len malé deti.

Teraz ťa priľahne, popadne
a hryzie ťa do jazyka,
ale keď bez šťavy ochabne
slina na brade, už spinká.
Mal by sa ťa vraj vždy zastať,
to sú však len prázdne vety,
načo pochopenie, láska,
muži sú len malé deti.

Princ, ak ťa tie slová zamrzia,
to je len uspávanka, čo ti
spievam s tvojou hlavou na prsiach,
že muži sú malé deti.

 

Z cudziny

Ja už neviem žiť za jej hranicami.
Stopy guliek na domových stenách,
krv starého otca, beh starej mamy
sú, tak sa zdá, vpálené do tehál,
tak ako do mňa ten bunkrový pocit,
ten zavýjajúci smrteľný strach.
Cez deň ma opúšťa, ale zas v noci
sa krajina navracia v historkách.
Kŕmi ma z úst, vlastnou piesňou uspáva,
a posmeškuje, keď sa s ňou svet točí,
videl som ju padať, a zase vstávať,
hoci môžem, nikdy neprekročím
jej telo, čo storočia roztrhali,
cez spomienky, čo sem vetry nosia,
musí ma milovať, a ja tiež musím,
keď počúvam, čo hovorí zo sna.
Ja chcem aj jej prach, čo sa mi priliepa
na krk košele, topánky, vlasy,
v inom lone môžem byť len cudzinec,
ona ma pozná, len k nej sa hlásim.

Kráska, Európa, darmo otváraš
predo mnou každý záhyb, štrbinu,
vábiš ma a ja sa v túžbe ponáram,
no nemôžem do teba preniknúť.
Darmo sa nechávam lákať neverou,
pri tvojej bráne ma zrazí ostych,
a preto len znova sejem semeno
do ľúbenej ženy, mrzkej vlasti.

 

Slnko Yorku

Vraždil som. Trávil som. Najmä zo závisti,
no inokedy len tak, že som mal chuť
vrhnúť sa na nich, ako orol z výšky,
na telá v kŕči sa iba tak dívať,
počúvať chrčanie... Možno zabudnúť,
no o čo viac je pri pohári vína
s veľkou pompou pripomínať si ich smrť.

Oni nie sú. Ja som. V kope zodratých
spomienok sa teraz hrabúc, cítim,
že mám dosť. Neverím, že sa oplatí
ďalej žiť. Stačilo. Čo s mojím bytím,
veď bol som a stal som sa, kým som sa stal.
Aj tak som sa dávno dobre nevyspal.
Bolo by už načase skončiť všetko,
no zdržiava ma toto jarné svetlo,
napiť sa, najesť, užiť si pohodlia,
trocha slasti... Ja nikomu nehodlám
skladať žiadne účty za svoje činy!
Ktorý červ by sa ma odvážil viniť?

Vraždil som. No a? Veď tak robil každý
ako som ja jediný nemal vraždiť?
Súc Grékovi Grékom, Židovi bratom,
ako je písané, stal som sa vrahom
iných vrahov. Koho ešte aj dnes moja vina kvári?
Komu už teraz ublížim? Ja, starý
človek, čo mu smrtka stojí pred prahom?
Hľadím krotko, že sa začína jariť,
slnečné svetlo ma hladí po vráskach.

(Len nech nie je búrka. Z tej mám veľký strach.
Vietor mi rozdrapí dvere a vojdú,
ktorých som zabil a hrmia, že pôjdu
po pomste. Lebo to je koniec sveta,
a v záblesku sa zjaví silueta
toho, pred kým nenájdem výhovorku...)
Uteš ma, uteš ma, ty slnko Yorku!

 

 

Z maďarského originálu preložila Gabriela Magová.